The world belongs to God
The earth and all its people
How good and lovely it is
To live together in unity
Love and faith come together
Justice and peace join hands
Song “Autumn Days”
https://youtu.be/Mf5AfKdKFp4
Let us in silence remember our faults and failings
Christ have mercy on us, and deliver us from our sins and may we amend our lives
Amen.
We say the Lords Prayer in our own language
Song “All good gifts”
https://youtu.be/R4yZ15iqSM4
Reflection on Luke 18v9-14
The parable of The Pharisee and the Tax Collector is the last episode of six dealing with Jesus' teaching on The Coming Kingdom. This is the Great Reversal, the Upside Down kingdom. It answers the question "Who will be found faithful when Jesus comes back?" It is a teaching / illustrative parable.
The introductory verse, v9, is from Luke's hand, and is like a topic heading. The parable, v10-14a, is unique to Luke. It is a typical teaching, illustrative parable, narrative in style, with a concluding pronouncement, in v14a. The attached saying, v14b, is a doublet, repeated from 14:11, and also found in Matthew 23:12. It is more likely that Luke has attached it in order to prompt a personal response.
So the two men went to the temple to pray, for private prayer. The Pharisee is self righteous. Like Paul, before he met Christ, he could say "as to righteousness under the law, I am blameless", Phil.3:6. This is a common attitude for those who have adopted a merit-based religion. As Jesus tells the story, he had exceeded the law's demands. The law certainly didn't require fasting twice a week, nor was a person expected to give a tithe of everything they purchased. The tax collector, on the other hand, was anything but good. As part of a graft-ridden occupation which collaborated with the Roman government, he was a despised member of Jewish society. Unlike the Pharisee, he proclaimed his sinfulness and asked that God protect him from the judgement that was coming his way.
Morning and afternoon (evening) prayer services were a regular feature of temple worship, although people could come and pray at any time.Tax collectors were hated in Jewish society, (what’s our equivalent?). Here was a Jew working for the Roman government and feeding off his fellow Jews. He was viewed as a traitor, a collaborator.
The Pharisee settles himself so that he can address God and does this in the usual standing position, possibly with arms outstretched and quietly speaking to God. “I give thanks that I am not other men – (expressing his exclusivity). Not a robbers or swindlers, an evildoer, an adulterer, immoral, like this tax collector”! This says it all really. His heart attitude was way out of line! But he fasts a week twice a week! He tithes everything!
The tax collector in contrast stood at a distance and would not lift even his eyes to heaven. Standing either away from the people, in the outer court of the temple, expressing his unworthiness before God. He beat his breast, striking his chest.
And saying have mercy, pardon / forgive, propitiate me (See Ex.32:14. Note the Old Testament atonement association of this word iJlasqhti, particularly the use of the verb for the turning aside of God's wrath from the sinner to the sacrifice, or at least, the providing of a sacrifice that can make amends for the sinner). The setting of the story, in the temple, implies an atoning sense. This is not the usual word for "have mercy".
The tax collector is asking God to show mercy through atoning forgiveness. Given the root meaning of the Hebrew equivalent, is "to cover", we can at least say that he sought God's mercy in order to have his sins covered and the divine wrath removed from him. Have mercy on me the sinner!
The punch-line, v14a: Jesus now draws out the implications. The Pharisee had justified himself. The tax collector asked God to turn aside his righteous anger. Like Noah he became an heir of the righteousness that comes by faith, (See Heb11v7). He went home reconciled with God. The verb used is dikaiow, "to justify", is also theologically charged; a word used only here in the gospels. It means justified, forgiven. This tax collector was declared right before God, approved in God's sight, judged right / covenant compliant. God considered him eternally righteous / holy in his sight, even though he was anything but a moral man. He asked God to cover / atone for his sins, and he did. It was he, rather than the other, who returned to his home, a man again at rights with God.
Luke draws a spiritual lesson from the parable: Self-exaltation will result in abasement, and self-abasement in exaltation. Good people can end up going to hell and bad people to heaven - such is the Great Reversal. This is the great levelling.
Our Prayers
Song “Spirit of the living God”
https://youtu.be/fylsIaNsJ5o
The blessing of God be upon you
On those you love and those you meet
This day and forevermore. Amen
With thanks to the ©Iona Community adapted
世界屬於上帝
地球和其上的居民
多麼美好可愛
團結一致地生活
愛與信相輔相成
正義與和平攜手共進
歌曲《秋日》
https://youtu.be/Mf5AfKdKFp4
讓我們默默地記念我們的過錯和不足
願基督憐憫我們，救我們脫離罪惡，願我們改過自新
阿們。
我們用自己的語言誦讀主禱文
歌曲《一切美好的恩賜》
https://youtu.be/R4yZ15iqSM4
路加福音18章9-14節反思
法利賽人和稅吏的比喻是耶穌關於即將到來的國度的六個比喻中的最後一部分。這是一個大逆轉，一個顛倒的國度。它回答了「耶穌再來時，誰會被視為忠信？」這個問題。這是一個寓言式的教導。
引言第9節出自路加之手，如同一個主題標題。第10-14a節的寓言是路加獨有的。它是一個典型的寓言式教導，敘事風格，並在第14a節中以宣告結束。第14b節的附加語重複出現，重複出現於第14:11節，也出現在馬太福音23:12。路加更有可能將其附加在聖殿中，以引發個人回應。
於是，這兩個人到聖殿禱告，進行私人禱告。法利賽人自以為義。就像保羅一樣，在他遇見基督之前，他會說「就律法上的義而言，我是無可指摘的」（腓立比書3:6）。對於那些信奉功績至上的宗教的人來說，這是一種常見的態度。正如耶穌所講述的那樣，他已經超越了律法的要求。律法當然沒有要求每週禁食兩次，也沒有要求人們繳納所有購買物品的十分之一。而稅吏則完全不是好人。作為與羅馬政府勾結、貪污腐敗的職業，稅吏在猶太社會中是被鄙視的成員。與法利賽人不同，他公開承認自己的罪孽，並祈求上帝保佑他免受即將到來的審判。
早禱和午禱（晚禱）是聖殿禮拜的常規內容，儘管人們可以隨時前來禱告。稅吏在猶太社會（我們的對應者是什麼？）遭到憎恨。一個猶太人為羅馬政府工作，靠著他的猶太同胞生活。他被視為叛徒、通敵者。
法利賽人端正姿勢，以便能夠與上帝對話，並以慣常的站姿，可能還會張開雙臂，輕聲地與上帝對話。 「我感謝神，我不像別人——（表達他的專一性）。不像這個稅吏，不是強盜、勒索、作惡、姦淫、不道德的。」這句話真的說明了一切。他的心態太不正常了！但他每週禁食兩次！祂把一切都奉獻了十分之一！
相較之下，稅吏站得遠遠的，甚至不敢抬頭望天。他要麼站在遠離人群的地方，要麼站在聖殿的外院，在神面前表達自己的不配。他捶著胸口，捶著胸口。
並說著憐憫我，赦免我，撫慰我（參考出埃及記 32:14。注意「iJlasqhti」一詞在舊約中與贖罪的聯繫，特別是用這個動詞來表示將神的憤怒從罪人身上轉移到祭物上，或者至少是提供可以彌補罪人的祭物）。故事發生在聖殿，這暗示著贖罪的意義。 「求憐憫」這個字通常不常用。
稅吏祈求上帝透過贖罪的寬恕來彰顯祂的憐憫。鑑於希伯來對應詞的字根是“遮蓋”，我們至少可以說，他尋求上帝的憐憫是為了遮蓋他的罪，並消除上帝的震怒。 “求憐憫我這個罪人！”
妙語連珠，14a節：耶穌現在引出了其中的意思。法利賽人已經為自己辯護。稅吏請求上帝止住他的義怒。像挪亞一樣，他成了因信而來的義的繼承人（參考希伯來書11章7節）。他回家後就與上帝和好了。這裡使用的動詞是dikaiow，“使之稱義”，也帶有神學色彩；這個字只在福音書中出現過。它的意思是稱義、被赦免。這個稅吏在神面前被宣告為義人，在神眼中蒙悅納，被判定為義人/遵守聖約。儘管他根本不是一個有道德的人，但在神眼中，他永遠被視為公義/聖潔。他祈求神遮蓋/贖回他的罪，神也照做了。是他，而不是另一個人，回到了家中，再次與神和好。
路加從這個比喻中得到了一個屬靈的教訓：自高自卑，自卑自高。好人最終會下地獄，壞人會上天堂——這就是大逆轉。這就是偉大的平等。
我們的禱告
詩歌“永生神的靈”
https://youtu.be/fylsIaNsJ5o
願神賜福於你
你所愛的和你所遇見的人
今日直到永遠。阿門
El mundo pertenece a Dios
La tierra y todos sus habitantes
Qué bueno y hermoso es
Vivir juntos en unidad
El amor y la fe se unen
La justicia y la paz se dan la mano
Cántico “Días de Otoño”
https://youtu.be/Mf5AfKdKFp4
Recordemos en silencio nuestras faltas y errores
Cristo, ten piedad de nosotros, líbranos de nuestros pecados y concédenos enmendar nuestras vidas.
Amén.
Rezamos el Padrenuestro en nuestro propio idioma
Cántico “Todas las buenas dádivas”
https://youtu.be/R4yZ15iqSM4
Reflexión sobre Lucas 18:9-14
La parábola del fariseo y el publicano es el último episodio de seis que trata sobre la enseñanza de Jesús sobre el Reino Venidero. Esta es la Gran Reversión, el reino al revés. Responde a la pregunta: "¿Quién será hallado fiel cuando Jesús regrese?". Es una parábola didáctica e ilustrativa.
El versículo introductorio, v. 9, es de Lucas y sirve como encabezado. La parábola, v. 10-14a, es exclusiva de Lucas. Es una parábola didáctica e ilustrativa típica, de estilo narrativo, con un pronunciamiento final en el v. 14a. El dicho adjunto, v. 14b, es un doblete, repetido de 14:11 y también encontrado en Mateo 23:12. Es más probable que Lucas lo haya añadido para provocar una respuesta personal.
Así que los dos hombres fueron al templo a orar, para una oración privada. El fariseo se cree justo. Al igual que Pablo, antes de conocer a Cristo, podía decir: "En cuanto a la justicia bajo la ley, soy irreprensible" (Fil. 3:6). Esta es una actitud común entre quienes han adoptado una religión basada en el mérito. Según cuenta Jesús, había excedido las exigencias de la ley. La ley ciertamente no exigía ayunar dos veces por semana, ni se esperaba que una persona diera el diezmo de todo lo que compraba. El recaudador de impuestos, en cambio, era todo menos bueno. Como parte de una ocupación corrupta que colaboraba con el gobierno romano, era un miembro despreciado de la sociedad judía. A diferencia del fariseo, proclamó su pecado y pidió a Dios que lo protegiera del juicio que se avecinaba.
Los servicios de oración matutinos y vespertinos eran una parte habitual del culto en el templo, aunque la gente podía ir a orar en cualquier momento. Los recaudadores de impuestos eran odiados en la sociedad judía (¿cuál es nuestro equivalente?). Aquí tenemos a un judío que trabajaba para el gobierno romano y se alimentaba de sus compatriotas. Era visto como un traidor, un colaborador.
El fariseo se acomoda para poder dirigirse a Dios y lo hace de pie, como siempre, posiblemente con los brazos extendidos y hablándole en voz baja. “Doy gracias porque no soy otro hombre” (expresando su exclusividad). No soy ladrón ni estafador, malhechor, adúltero, inmoral, como este publicano. Esto lo dice todo. ¡Su actitud de corazón era completamente inapropiada! ¡Pero ayuna dos veces por semana! ¡Diezma todo!
El publicano, en cambio, se mantenía a distancia y ni siquiera alzaba la vista al cielo. Se mantenía alejado del pueblo, en el atrio exterior del templo, expresando su indignidad ante Dios. Se golpeaba el pecho.
Y decía: «Ten piedad, perdóname, propíciame» (véase Éxodo 32:14). Nótese la asociación de esta palabra iJlasqhti con la expiación en el Antiguo Testamento, particularmente el uso del verbo para desviar la ira de Dios del pecador hacia el sacrificio, o al menos, para proveer un sacrificio que pueda reparar el pecado). El contexto de la historia, en el templo, implica un sentido expiatorio. Esta no es la palabra habitual para "ten misericordia".
El recaudador de impuestos le pide a Dios misericordia mediante el perdón expiatorio. Dado que el significado de la raíz del equivalente hebreo es "cubrir", al menos podemos decir que buscó la misericordia de Dios para que sus pecados fueran cubiertos y la ira divina se apartara de él. ¡Ten piedad de mí, pecador!
El punto clave, v. 14a: Jesús ahora explica las implicaciones. El fariseo se había justificado a sí mismo. El recaudador de impuestos le pidió a Dios que apartara su justa ira. Al igual que Noé, se convirtió en heredero de la justicia que viene por la fe (véase Heb. 11:7). Regresó a casa reconciliado con Dios. El verbo usado es dikaiow, "justificar", también tiene una carga teológica; una palabra que solo se usa aquí en los evangelios. Significa justificado, perdonado. Este recaudador de impuestos fue declarado justo ante Dios, aprobado a sus ojos, juzgado justo/cumplidor del pacto. Dios lo consideró eternamente justo/santo a sus ojos, aunque era cualquier cosa menos un hombre moral. Le pidió a Dios que cubriera/expiara sus pecados, y lo hizo. Fue él, y no el otro, quien regresó a su hogar, un hombre en paz con Dios.
Lucas extrae una lección espiritual de la parábola: La autoexaltación resultará en humillación, y la autohumillación en exaltación. Las personas buenas pueden terminar yendo al infierno y las malas al cielo; tal es la Gran Reversión. Esta es la gran nivelación.
Nuestras Oraciones
Cántico “Espíritu del Dios viviente”
https://youtu.be/fylsIaNsJ5o
La bendición de Dios sea contigo
Sobre tus seres queridos y sobre quienes te rodean
Hoy y para siempre. Amén
جهان متعلق به خداست
زمین و همه مردم آن
چه خوب و دوستداشتنی است
زندگی در اتحاد با هم
عشق و ایمان به هم میرسند
عدالت و صلح دست در دست هم میدهند
سرود «روزهای پاییزی»
https://youtu.be/Mf5AfKdKFp4
بیایید در سکوت، خطاها و شکستهای خود را به یاد آوریم
مسیح بر ما رحم کند و ما را از گناهانمان رهایی بخشد و باشد که زندگیهایمان را اصلاح کنیم
آمین.
ما دعای ربانی را به زبان خودمان میخوانیم
سرود «همه هدایای نیکو»
https://youtu.be/R4yZ15iqSM4
تأمل در لوقا ۱۸:۹-۱۴
تمثیل فریسی و باجگیر آخرین قسمت از شش قسمت است که به آموزههای عیسی در مورد پادشاهی آینده میپردازد. این واژگونی بزرگ، پادشاهی وارونه است. این به این سوال پاسخ میدهد که «چه کسی وقتی عیسی برگردد، وفادار خواهد بود؟» این یک مَثَل تعلیمی/تشریحی است.
آیه مقدماتی، آیه ۹، از لوقا است و مانند یک سرفصل موضوع است. مَثَل، آیات ۱۰ تا ۱۴، مختص لوقا است. این یک مَثَل تعلیمی، تصویری و روایی معمولی است که در آیه ۱۴ الف، یک جمله پایانی دارد. گفته ضمیمه، آیه ۱۴ ب، یک دوبیتی است که از ۱۴:۱۱ تکرار شده و در متی ۲۳:۱۲ نیز یافت میشود. به احتمال زیاد لوقا آن را ضمیمه کرده است تا یک واکنش شخصی را برانگیزد.
بنابراین، آن دو مرد برای دعا، برای دعای خصوصی، به معبد رفتند. فریسی خود را پارسا میداند. مانند پولس، قبل از ملاقات با مسیح، میتوانست بگوید: «در مورد پارساییِ شریعت، من بیعیب هستم»، فیلیپیان ۳:۶. این یک نگرش رایج برای کسانی است که دین مبتنی بر شایستگی را پذیرفتهاند. همانطور که عیسی داستان را تعریف میکند، او از خواستههای شریعت فراتر رفته بود. مطمئناً قانون، روزه گرفتن دو بار در هفته را الزامی نمیدانست و از کسی انتظار نمیرفت که از هر چیزی که میخرد، ده یک بدهد. از سوی دیگر، مأمور مالیات به هیچ وجه خوب نبود. او به عنوان بخشی از یک شغل پر از فساد که با دولت روم همکاری میکرد، عضوی منفور از جامعه یهود بود. برخلاف فریسی، او گناهکار بودن خود را اعلام میکرد و از خدا میخواست که او را از داوری که در پیش بود، محافظت کند.
نماز صبح و عصر (شام) از ویژگیهای منظم عبادت معبد بود، اگرچه مردم میتوانستند در هر زمانی بیایند و دعا کنند. مأموران مالیات در جامعه یهود منفور بودند (معادل ما چیست؟). در اینجا یک یهودی بود که برای دولت روم کار میکرد و از یهودیان دیگر ارتزاق میکرد. او به عنوان یک خائن، یک همدست تلقی میشد.
فریسی خود را آرام میکند تا بتواند با خدا صحبت کند و این کار را در حالت ایستاده معمول انجام میدهد، احتمالاً با دستانی باز و آرام با خدا صحبت میکند. «سپاسگزارم که انسان دیگری نیستم – (بیان منحصر به فرد بودن او). نه دزد یا کلاهبردار، نه بدکار، نه زناکار، نه فاسد، مثل این باجگیر»! این واقعاً همه چیز را میگوید. نگرش قلبی او کاملاً خارج از چارچوب بود! اما او هفتهای دو بار روزه میگیرد! او از همه چیز ده یک میدهد!
در مقابل، باجگیر در فاصلهای ایستاده بود و حتی چشمانش را به آسمان بلند نمیکرد. یا دور از مردم، در حیاط بیرونی معبد، ایستاده بود و بیارزشی خود را در برابر خدا ابراز میکرد. او به سینه خود میکوبید و به سینهاش ضربه میزد.
و میگفت رحم کن، ببخش، مرا تسکین بده (به خروج ۳۲:۱۴ مراجعه کنید. به ارتباط کفاره عهد عتیق با این کلمه iJlasqhti توجه کنید، به ویژه استفاده از فعل برای برگرداندن خشم خدا از گناهکار به قربانی، یا حداقل، ارائه قربانی که میتواند برای گناهکار جبران کند). صحنه داستان، در معبد، دلالت بر حس کفاره دارد. این کلمه معمول برای «رحمت کردن» نیست.
باجگیر از خدا میخواهد که از طریق بخشش کفارهای، رحمت خود را نشان دهد. با توجه به معنای ریشهای معادل عبری آن، «پوشاندن»، حداقل میتوانیم بگوییم که او به دنبال رحمت خدا بود تا گناهانش پوشانده شود و خشم الهی از او برداشته شود. به من گناهکار رحم کن!
جمله اصلی، آیه ۱۴a: اکنون عیسی مفاهیم را بیرون میکشد. فریسی خود را توجیه کرده بود. باجگیر از خدا خواست که خشم عادلانهاش را کنار بگذارد. مانند نوح، او وارث عدالتی شد که از طریق ایمان حاصل میشود (به عبرانیان ۱۱:۷ مراجعه کنید). او با آشتی با خدا به خانه رفت. فعل استفاده شده dikaiow، «توجیه کردن»، نیز از نظر کلامی بار معنایی دارد؛ کلمهای که فقط در اینجا در انجیلها استفاده میشود. به معنای توجیه شده، بخشیده شده است. این باجگیر در برابر خدا درست اعلام شد، در نظر خدا تأیید شد، به درستی/مطابق پیمان قضاوت شد. خدا او را در نظر خود تا ابد عادل/مقدس دانست، حتی اگر او هر چیزی جز یک مرد اخلاقی بود. او از خدا خواست که گناهانش را بپوشاند/ کفاره دهد، و این کار را کرد. این او بود، نه آن دیگری، که به خانهاش بازگشت، مردی که دوباره با خدا در صلح و صفا بود.
لوقا از این تمثیل درسی معنوی میگیرد: خودبزرگبینی منجر به تحقیر میشود، و خودبزرگبینی منجر به تعالی میشود. افراد خوب میتوانند به جهنم و افراد بد به بهشت بروند - این همان واژگونی بزرگ است. این همان برابرسازی بزرگ است.
دعاهای ما
سرود «روح خدای زنده»
https://youtu.be/fylsIaNsJ5o
برکت خدا بر شما باد
بر کسانی که دوستشان دارید و کسانی که ملاقات میکنید
امروز و تا ابد. آمین
